Jerzy Osiowski

Prof. dr inż.

ur. 23.10.1927 r. w Warszawa, zm. 03.09.2013 r. w Warszawa

Alma Mater

Politechnika Warszawska

Data uzyskania doktoratu

1958

Data profesury

1967 prof.nadz., 1978 prof.zw.

Biografia

Jerzy Osiowski - ur. 23.X.1927 r., w Warszawie, zm. 3.IX.2013 r. w Warszawie, profesor Politechniki Warszawskiej, dydaktyk, dziekan Wydziału Elektroniki, Dyrektor Instytutu Podstaw Elektroniki, Przewodniczący Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego.

W 1946 roku zdał maturę w Miejskim Liceum Męskim im. J. Piłsudskiego w Łodzi. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej, a w 1951 ukończył wyodrębniony z niego Wydział Łączności. W 1958 obronił rozprawę dotyczącą radiotechniki i otrzymał stopień kandydata nauk technicznych (równorzędny później ze stopniem doktora), w 1967 uzyskał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a w 1978 – tytuł profesora zwyczajnego.

W 1948 rozpoczął pracę jako asystent w Katedrze Matematyki Stosowanej Politechniki Warszawskiej. Równocześnie pracował w Instytucie Matematycznym PAN i Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN. W 1963 wszedł do nowo utworzonego zespołu na Wydziale Łączności Katedry Elektrotechniki Teoretycznej, a następnie po likwidacji katedr pracował na Wydziale Elektroniki. W latach 1975–1979 kierował polsko-amerykańskim programem badawczym pt. „Circuit Theory and Active RC Filters”, który był finansowany przez NSF i Fundusz im. M. Skłodowskiej-Curie. W 1979 opublikował teorię układów quasi-odwracalnych i Q-odwracalnych, którą stworzył wraz z profesorem Tadeuszem Morawskim. Wspólnie z Aleksandrem Urbasiem współpracował przy teorii wzmacniaczy aktywnie skompensowanych (Composite Operational Amplifiers) oraz generacji filtrów (tzw. filtry MOS z czasem ciągłym). Natomiast z Janem Mulawką opracował teorię tzw. grafów bimodalnych i podjął prace nad filtrami z przełączanymi pojemnościami.[1]

Współorganizator serii polsko-czeskich oraz polsko-czesko-węgierskich seminariów roboczych pt. „Workshops on Circuit Theory and Applications”.[1]

Stanowiska

1948 - zastępca asystenta w Katedrze Matematyki Stosowanej Politechniki Warszawskiej,
1948 pracownik Instytutu Matematycznego PAN i Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN,
1963 pracownik Wydziału Łączności Katedry Elektrotechniki Teoretycznej, a następnie Wydziału Elektroniki PW,
1975-1979 kierownik polsko-amerykańskiego programu badawczego pt. „Circuit Theory and Active RC Filters”,
1970 dyrektor Instytutu Podstaw Elektroniki Politechniki Warszawskiej,
1963-1967 prodziekan Wydziału Elektroniki PW,
1978-1981, 1981-1984 dziekan Wydziału Elektroniki PW,
pracownik Instytutu Problemów Współczesnej Cywilizacji,
pracownik Wyższej Szkoły Informatyki Stosowanej i Zarządzania.[1]

Członkostwa

1972 członek Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN,
1977–1990 przewodniczący Komitetu Naukowego - Krajowych Konferencji Teorii Obwodów i Układów Elektronicznich,
członek komitetu naukowego konferencji ECCTD - European Conference on Circuit Theory and Design,
1980 przewodniczący konferencjiECCTD w Warszawie,
1991 członek Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego,
1993 przewodniczący Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego,
członek zwyczajny Towarzystwa Naukowego Warszawskiego,
delegat Politechniki Warszawskiej do Rady Naukowej Kasy im. Józefa Mianowskiego.[1]

Nagrody, wyróżnienia, odznaczenia

Otrzymał:

„złotą kredę” – wyróżnienie nadawane przez studentów,
1993 Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
1995 tytuł doktora honoris causa Politechniki Łódzkiej,
1999 Medal Politechniki Warszawskiej. [1]

Wybrane publikacje

1965, 1972, 1981 monografia „Zarys rachunku operatorowego: teoria i zastosowania w elektrotechnice” ,WNT,
1992-1995 „Podstawy teorii obwodów” ,WNT /współautor/. [1]

Linki zewnętrzne

Przypisy

Władysław Findeisen „Zmarł prof. dr inż. Jerzy Osiowski”, wrzesień 2013 r. http://www.elka.pw.edu.pl/Aktualnosci/Archiwum/Aktualnosci-2013/Zmarl-prof.-dr-inz.-Jerzy-Osiowski

Niniejszy artykuł powstał z myślą o umieszczeniu go w Wikipedii. W związku z tym udzielana jest zgoda na jego wykorzystanie na licencji Creative Commons: uznanie autorstwa, na tych samych warunkach.