Przełom w modelowaniu form przestrzennych. Cyfrowa kreacja, symulacja, optymalizacja i ewaluacja w dziedzinie architektury

Dziedzina kształtowania przestrzeni pozostawała przez wieki na marginesie oddziaływania nauki. Nawet anglosaski empiryzm, otwierający pole dla ekspansji rozumowania indukcyjnego, nie zmienił tu zbyt wiele. Złożone organizmy budynku, zespołu, miasta projektowano dzięki stosowaniu metody prób i błędów. Nie dowodzono, lecz eksplorowano. Cyfryzacja warsztatu przeobraziła metodykę architektoniczną. Wkradła się do pracowni projektowych tylnymi drzwiami – dzięki wygodzie i wydajności oprogramowania CAD. To dzięki nim, wirtualny obraz budowli istniejący dawniej tylko w głowie architekta, zastąpiony został cyfrowym modelem budynku (dziś – modelem informacji o budynku). Rozwój technik modelowania architektonicznego związany jest z integracją stale powiększanej liczby zagadnień. Dzięki możliwości ujęcia (i przeliczania) niedostępnych dotąd zbiorów danych, współczesne modele budynków i miast zyskały niespotykaną wierność. Pozwalają nie tylko wizualizować efekt wyobrażeń lecz także kontrolować procesy budowy, użytkowania i starzenia. Umożliwiają spojrzenie w przyszłość i przewidzenie skutków najkosztowniejszych działań inwestycyjnych. Wykład zawierać będzie dwa wątki rozważań. Pierwszy uwypukli zmianę paradygmatu jaka dokonała się w dziedzinie architektury dzięki upowszechnieniu wykorzystania cyfrowych modeli budynków i miast. Drugi, dzięki przedstawieniu charakterystycznych projektów i realizacji, pozwoli zarysować typologię nowych, dla sztuki kształtowania przestrzeni, technik i zadań.